BENİM BU ŞEHRE VEREBİLECEK NEYİM OLABİLİR Kİ?
Bu şehir kudurmuş….
Meydan pazaryeri sanki, Çığırtkanlar bağırıyor, Satılık ruhlar seremonisi. İnsanlar ceset kokuyor, Herkesin kalbi, başka bir ağaçta asılı. Bu şehir yalnızlık yeri, Bu şehir o eski İstanbul değil. Dinlemiyorum İstanbul’u, artık, Gözlerim açık, her yer açık, saçık, Çıplak bir açık hava teranesi, Gözlerim bir İstanbul meyhanesi. Bir otobüs koltuğunda unuttum ruhumu, Bir açık arttırma sonrası İstanbul’da Belki bulurum yeniden kendimi, Unutulan bir şemsiye, bir şapka arasında. |