ZEBANİLERE EMANET DUYGULARNiye tutmadı yine bu uyku Neyin nesi bu kalp ağrısı bu sancı Niye akıllanmaz bu gönül bu yürek Niye hala sevdan yolcu ,gönlüm hancı Ki, hala bu dil sana ve mutluluğuna duacı Oysa beliki kalbin başkasına çarpacak Ellerinden başkaları tutarken Gözlerine başkaları bakacak Ve bilmem tüm bu yaşanmışlık içinde Beni ve maziyi ne kadar hatırlayacaksın Ruhunu bilmem ama Bedenin başkasına ait olacak Ve biliyorum ki Sen bir daha geri dönmeyeceksin Öyle ya Odamda yalnızlık kol gezerken Mahşeri karanlık dedikleri bu olsa gerek Baksana duygularım bir bilinmezliğe gebe Düşüncelerim karma- karışık Ve Bedenim lime lime Aklım yine sende Sende lakin Beynimi kemiren bir şey var Sanki sevgim ilk kez tutsak alınıyor Yatak ahtapotun kolları Ve ciğerlerim nefes almakta zorlanıyor Evet evet Mahşeri karanlık dedikleri bu olsa gerek Çünkü Uykularım düşsüz hayallerim sensiz Duygularımsa zebanilere emanet Ve üstelik Belli ki , Nankörlük pusuda ve kol geziyor ihanet Öyle ya Postacı olmadığına V e sende geri dönmeyeceğine göre Bu kapıyı çalan da kim böyle Sen değilsen Bu gece vakti bu hayal Bu yalan da neyin nesi Şimdi anladım ki Ayrılık çanları bunlar Ve kapıyı çalan da kader Sebepsiz değilmiş demek ki Yüreğim O nun için böylesine hızlı çarpıyor KAŞİF KANİ ERTÜRK |
Şiiri yazan ve değerlendirenleri kutluyorum...
İçtenlikle, saygıyla...