YİTİKYalnızlığın kayıp şehirlerinde yaşıyor bedenlerimiz. Dostun yürek sıcağından çok uzağa düşmüş kimliğimiz. Sessizlik sağır ederken kulaklarımızı, bir damla suda boğuluyor yeşeren ümitlerimiz. Kim öldürdü yaşamın bereketliliğini ruhlarımızda? Kim çaldı çocuk masumiyetlerimizi? Zaman her şeyin ilacı bilirdik biz oysa zaman küflenmenin sert bir rüzgarıymış. Gerçekten sevmedik belkide!!!! Bencilliğin bayrağına sarılıp zafer çığlığı attık arkadaş bulduğumuzda. Neyi paylaşamadık Neyi çaldık birbirimizden. Şimdi yalnızlık denizlerinde sessiz birer liman gibiyiz. Çoktan yitip gitmiş yüreklerimizdeki sevgi Küf tutmuş üstümüzdeki ten.............................alev yavuz |