YÜREĞİM
Yüreğimi karşıma alıp
sormak isterdim. Beynimin silip attığı korkuları, umutları, çocukluk aşklarımı görünce nasıl pırpır ediyorsun, diye. Toplumsal maskelerle dik durmaya çalıştığım iğreti yalanlarda. Bir çocuğun korkarak annesinin arkasına saklandığı köprüaltı evsizleriyle göz göze geldiğimde. Sevdiğimin cenaze töreninde ’Bir kürek toprakta sen at.’ dendiğinde. İşten atılarak geldiğim evde çocuğumun ’Hoş geldin babacığım’ diye boynuma sarıldığında aynı burkulmaları nasıl yaşıyorsun, diye. Yüreğim. Gönül gözüm. Keşke seninle el ele verip, aklı, mantığı ve hatta tüm maskeleri yeryüzünden silebilseydim. |