GÜVENMİYORDUİhanet rüzgarları, esti geçti hayatından, Güveni; yaralıydı!. Duyguları savrulmuş, Uzaklara; parça parça... Devam etmeye, mecburdu yoluna... Tüm kalan, kırıntılarını topladı, Umutlarının... Sararmış yaprakalarını, Temizledi; duygularının. Yeniden, yeşerip büyüsünler diye! Acılarının; suyunu çıkarıp suladı, Yeşertti, umutlarını! Gözyaşlarını tuttu, akıtmadı... Ağlamadı, bir daha güçlü olacaktı! Herşeyi unutacaktı!. Öyle oldu... Dışarıdan hep güçlüydü . Oysa; içindeki yarası, Git gide büyüyordu, ruhunda... Bir ağacın, içini kemiren; Kurtlar gibi, ruhunu kemiriyordu... Dışından, dimdik ayakta görünsede İçten içe bitiyordu. Hayatta; hiç bir şeye, güven duyamıyordu... V.Kayra |