Bir kuzucuk can vermiş,can vermek değil, canına kıymış...
Anası perişan "kuzum" diyor ,
"Kuzum ne yaptın ? Hem ciğerimi yaktın ,
Hem de öbür dünyanı "
Ah be , kuzum ah ! ne derdin vardı da anlatamadığın...
Anne yüreği bu, figan ediyor ,bağrını dövüyor.
Göz yaşları sel ,ağıtları dinlemeye yürek ister.
Siz anne misiniz ? Bilirsiniz ozaman .
Dokuz ay canından ,kanından beslediğin ,
Yetiştirip büyüttüğün ,fidan gibi bir delikanlı ...
Of be of! Yazmak çok kolay ,
Ama kulaklarımda halen,
Bağrı yanan ananın" kuzum" deyişi.
Hayatta en acıklı ses ,"işte bu "dersiniz.
Bir annenin evladına yaktığı ağıtı dinlemek istemezsiniz.
Hüzün ,acı ,yokluk içinde büyüttüm kuzum, ben seni ,
Neden yavrum ?Nerelere bırakıp gittin ?
Hiç mi ananı ,arkanda bıraktıklarını düşünmedin a kuzum !
Beş ay sonra sana kınalar yakıp ,düğün yapar gibi asker edecektim kuzum
Kuzucuk duymaz ki !Artık ne kadar bağırsan da, çağırsan da anası,
O çoktan yeni mekanına elleriyle hazırladığı
"Gerçek dünyası"na göç eyledi.
Bir hayali varsa, yırtık resmi, kokusu sinmiş üç, beş giysi...
Elinde; kuzusundan yadigar kalanlar
Haydi! Şimdi ağla, bir bu akşam değil, artık ömür boyu yanacaksın kuzuna...
*BİNNUR DOĞAN*