susmayacaktım
açınca perdeleri
toprak koktu evim.. tüm cephelerde yenilmiş bir asker gibiyim yargılanacak olan şimdi ben miyim? o kerpiç, toprak kokulu evim küfül küfül eserdi akşamleyin... geç farkına varsam da engin uçardı bahçemde kuşlarım.. bunu da bilsin zalimler susmayacağımı bilen sefiller uzun bir zaman saygı duydum ama neye yarar batmışken.. ülkemin ordusunu , aydınını günlerin kuytusuna oturdum seyrettim yordunuz beni çok yordunuz çorak bir nehir degildim ben.. /sonuç mu? geciken kuşlar..birazda buruşmuş kağıtlar/ |