Ve her şey bir insanı ... başlar...
../
Kağıda döktüğüm her tümcemde, aslında herkes var iken hiç kimse olamadı içimde. Bir ben vardım, birde bir başka ben benden içeride. Gün oldu kavruldum ateşlerde! Gün oldu savruldum rüzgarlarda yaprak misali ama biliyordum ki her mevsim kendi çiçeklerini doğurur ve her insan kendi masalını yaratır kendi ezgisiyle... Şu rüya aleminde belki yoğrulurum, pişerim, ezilirim ancak tanrı şahidimdir ki gün gelir devran döner sevdalarımıda kurşuna dizmesini bilirim... Ay olurum sonra, güneş olurum, evren olurum, ben olurum... Karışırım toprağa, bir çiçek olarak açarım yeniden ve her şey yeniden filizlenir ve her şey başlar yeni baştan, bir insanı sevmekle... Heidenheim, 20 Haziran 2011 |