YALNIZLIĞI YAŞIYORDU
Artık yalnızlığı yaşıyordu
Elinden tutanı yoktu Her yediği darbede Ayakta durmaya çalışarak Yaralarını kendi sarıyor Kanayan yaralarının Merhemide kendi oluyordu Buğulu gözleriyle Yedi tepe İstanbulu seyrediyor Yalnızlığına ağlıyordu Gözyaşlarını silerek Hayata küsmüş Kaderine isyan etmişti Yaşadığı anıları düşünüyor Düşündüğünde tatlı anılar Yerini acı anılara bırakıyordu Hak etmemişti bunları biliyordu Biliyordu ama sevmişti bir kere Delice taparcasına her şeyinle O ulaşamadığı vazgeçilmeziydi Yeğane bir varlıktı onun için Hayata bağlıyan yaşam kaynağıydı Ölüm darbesini düşünmeden vurandı Artık mevsimler aynı geçicekti Kara kışları yaşıyacak Karanlık gecelerin koynunda Üşüyecek, titreyecekti Aydınlanmayan sabahlarda Aydınlıklara hasret kalıcak Karanlıklar onu koynunda saklıcaktı Bir mum alevinde içi titreyecek O yalnızlığını yaşıyacaktı Hayata dair yaşanmış ne varsaa İçinde sır olarak kalıcaktı,,,, Berfin Karahan/A.P/5/27/2011/15/45 |