Güneş batar etraf kararır,
Yıldızlar sıyrılır gizemlerinden,
Bir bir parıldar gökyüzünde,
işte!.
Bu zamanlarda başlar hüzünler bende.

Özlemlerim çoğalır,
Çaresizliğim boynu bükük durur.
Yalnızlığım karşımda kıvrılır.

Her akşam oluşunda,
Acılarım yüreğime,
Bir daha
Bir daha
vurur! bende.
Ve bedenim kavrulur.

Bir kısmını böyle gecelerde kaybettiğim aklım,
Bir geçmişe, bir geleceğe savrulur.

Kendiyle bile konuşmak istemez insan bazen,
Kendine bile tıkar hislerinin kulaklarını.
Sessizlik ister susturamaz duygularını.

Ömrümde kaç geceler geçti böyle?
Her seferinde başka bir acı.

Güneşli sabahları hayel etmekmidir?
böyle gecelerin ilacı.

Zamanın ilaç olduğu gerçekse eğer, demek
Geceleri çıkıyor ilacın acı tadı
Ve yan tesiri oluyor uykusuzluğun adı.

Ne yapsam susturamıyorum,
Ruhumdaki bu sessiz çığlığı.

Ne kadar ışık açsamda etrafımda,
Yok edemiyorum, bu gecelerde,
Gönlümdeki zifiri karanlığı.

Güneşler batıyor hayatımda her gün,
Hüzünler doğuyor gecelerime,

Yalnızlıklar boğuyor umutlarımı
Ve ben, biraz daha eksiliyorum kendimden,

Hüzünler yüreğimi delik deşik ederken,
İşte!
Böyle zamanlarla,
Ömrüm daha hızlı tükenirken...
V.Kayra