" Küçücük pencerenden bakarken dışarıya
Gül yüzünü seyrettim kış günü doyasıya
Mevsimin ilk karıydı yüreğimi kavuran
Ne tatlı fırtınaydı beni aşka savuran. "


Aşkın ilk kıvılcımlarının serini yaktığı an...

,
" Kimbilir ne haldesin var mı benden sende iz?
Ben Yunus tum Sabahat sen yüzdüğüm bir deniz
Çift örgülü saçların bilmem ki döküldü mü?
Ayrı düştük diyerek bellerin büküldü mü? "

Savrulup da uzak diyarlara Canandan ayrı, hasretin bel büktüğü an...

"Gün batmadan ne olur sesini duyabilsem
İlk günkü mektubunu tekrar okuyabilsem
Bizi ayıran kimdi kaderde mi kabahat
Belki de bende idi affet beni Sabahat "

"Gün batmadan..." derken, tabii ki ömrün sonlanacağı an vurgulanmak isteniyor. Ki, bu vurgu çok güzel, çok etkili bir vurgu.

Ayrılan bedenlerdi, yürek ise paramparça, öksüzlüklerde...Ve bu hasretliğin gerekçeleri sorgulanıyor; kader mi, şairin kendisi mi, bu kopuşun sebebi?... Zira pişmanlıklar, geç kalmışlıklar, o deli eden "keşke" ler elbette şairin yakasını hiç bırakmayacak...


" Belki görürüm diye yaşıyorum ben hala
Seni bekleyeceğim verilirken de sala "

Umut! Ne büyük bir sözcük, ne derin ve sürükleyici , onararak... Umut etmek, kuruduğunu sandığınız bir çınarın hâlâ yeşertisini koruma azmiyle hayat bulduğu toprağa tutunmasıdır. Umut etmek; cananı düşünürken yaşadığını hissetmektir, nefes almaktır.. Umut inanmaktır; hasretle beklenen vuslata giden yolda; son nefeste, salada ve yaşamın öteki yüzünde de olsa...

Dildeki akıcı, anlaşılır yalınlığıyla, mısra mısra dörtlükleriyle, içerik, anlam ve kurgusuyla, nefis vurguları, imge ve teşbih yetisiyle sevginin, sevdanın, sadakatin büyüklüğünü, derinliğini anlatan etkileyici, muhteşem bir hece şiiri...

Değerli kaleme saygı ve dostlukla...