BİR ZAMANLAR BEN..Bir zamanlar ben de anamım babamın, Muhlis, mahsun ve nazlı kızıydım, Ne bir sesim duyulurdu yüksekten, Ne gözlerim yerinden fırlardı öfkeden, Huzur bulurdu yanımda beni bilenler, Yüzümden eksilmeyen o gülümsemelerden, Bir tek kalp bile kırmadım bilerekten, Sevdim herkesi,hemde taa yürekten, Karşılık beklemedim gönül verdiklerimden, Mutlu oldum hep ufak tefek güzelliklerden, Hoşlandı herkes sözümden , sohbetimden... Zamanla derin acılar yaşadı pamuk yüreğim, Yine de ellerin yanında gözyaşlarımı gizledim, Öfkeme,kırgınlıklarıma hep gem vurdum, Çareyi susmakta, sabretmekte buldum, Ne çare...şimdi bakın ben de yoruldum... Avazlar atmak istiyorum ama ıssızlarda, Ağlamak istiyorum ama yine kuytularda, Dolaşmak istiyorum yalnızca tenhalarda, Türkülerim hala asılı kaldı tüm hasretlerde, Demek kaderde yenik düşmekte varmış hayata.... SERGÜL KANDEMİR 19.05.2011 ANKARA |
İnadına yaşam daha da güzel..Yaşamın içten gelen sesiydi dizeler....
Sevgi ve umutla kal dost kalem ..