Sâbâyla semaya bakıp gözlerimi yumdum,
Ulviyetin gönlümü derinlerinden vurdu.
Nümâyân eşsizliğinken aşkı gizli tuttum.
Neş’e fezâ kokun , kötülükleri yuttu.

Ey İstanbul’un denizi ; martılar , balıklar.
Sessizliğin sesi gözlerime şevk , içimdedir fısıltısı...
Kalem olsa yeter mi anlatmaya ; ağaçlar , çalıklar...
Suya damlıyor güneş , beni benden alır ışıltısı.

Gülhane’nde aşk mektupları okunuyor artık ,
Sen dünyanın en güzel bahçesi.
Tanzimatı , Fünun’u ... ne varsa yaktık.
Yinede sende saklı ; eski aşklar , Osmanlı’mın akçesi...

Seninle doğdum , sana vereceğim ; sevgi , ömür.
Sen şahit olacaksın kavuştuğum aşka.
İstersen ateş ol , bendim sana kömür.
Senin bakışların meşale karanlığa , hatıran başka.

İstanbul , dudakların tebessümden kopmasın.
Sarılamasam da gözlerine at beni.
İstanbul , cennetten bir kopyasın.
Yağmur olayım ; denizine , toprağına kat beni...