Anlamını yitirdi kelimeler
Hissetmiyor kalpler
Sevgiyi,
Heyecanı,
Kurudu göz pınarları
Sen yokken

Gülmeyi unuttu yüzler
Açmayı unuttu gonca
Sen kokmuyor
Seccade
Öksüz kaldı secdeler
Sen yokken

Kırıldı kalbi yetimlerin
Elleri üşüdü
Yolları sardı
Dikenler
Kim korunabilir ki
Sen yokken

Sıyrıldı kılıçlar kınından
Bilendi nefret
Değeri kalmadı
Bir damla canın
İnsanın
Sen yokken

Masumiyet kundaktaki bebekte
Ne kadar da kirlendi
Bu asır
Hayâ bir lahzada
Kaybedilen sır
Sen yokken

Toprağı ısıtırken semada güneş
Kalplerdeki buzlar
Erimedi henüz
Ay doğarken geceye
Karanlıkta kaldı yüz
Sen yokken

Kanadı kırıldı kuşların
Seven sevdiğinden ayrı
Vuslat ne zaman
Sırata kalmadı
Bir nebze derman
Sen yokken

Mecnun Leyla’sına darıldı
Sevgiler kayıp
Müslüman ellerini
Parayla yıkayıp
Dünyaya daha bir sarıldı
Sen yokken

Denizler susuz, sözler duygusuz
Avucumuzda taşlar
Dertli ve durgun
Şair bıraktı kalemi
Şiirler yorgun
Sen yokken

Serin bir gölgesi yok ağaçların
Yuvalar bozuldu dallarda
Işığa hasret gözler
Hedefe ulaşmak
Mümkün mü bu yollarda
Sen yokken

Hayatın tadı olur mu sensiz
Renkler solgun
Ruh ızdırab içinde
Feryat eder
Kalır nefessiz
Sen yokken

Günahkâr ümmetin ne hâlde
Bilir misin ey Nebi
Kölesi olduk maddenin
Ey Allah’ın Habibi
Unutuldu sünnetin
Sen yokken

Hangi suçumuzu etsek itiraf
Defter doldu yazmaktan
Melek utandı
Kul şeytana kandı
Camide seyreldi saf
Sen yokken

İyilik için çalışan ne kadar az
Eller sıkıca bağlı
Hayra çağıran nerde
Diller de bağlı
Gerçek müminin yüreği dağlı
Sen yokken

Ellerimiz kalkınca göklere doğru
Kabul edilir mi dileklerimiz
Akmasa da gözyaşı
Olmadı duanın dostu
Gecenin yoldaşı
Sen yokken

Hayli zaman oldu sensiz bu dünya
Sonumuz felaket
Sana duyulan hasret
Gerçekleşmez bir rüya
Vuslat daldı uykuya
Sen yokken

Düğümler açılır birer birer
Bayram eder yetimler
Bulutlar alkış tutar
Duygular gelir dile
Kalbimiz sana atar
Gelirsen

Bu bir hayal olmalı öyle değil mi
Efendimiz şimdi burada mı
Kimin evine buyursun
İsterim ki hiç gitmesin
O geldi ya zaman dursun
Ah bir gelsen