Güneş üşüdü yalnızlığımda....
Yalnızlığım...
Saliselere can verirken zamanım köreliyor... Ellerimden akıp giden kum taneleri ağlıyor Ufkumda kırmızıya bürünen güneşe eşlik ederken... Dalgaların uçlarına motif gibi yapışan köpükler Çakıl taşlarının arasında kaybolurken; bana gülüyorlar Martılar havada asılı kalmış beni izliyorlar Denizanaları kumsala atmışlar renksiz bedenlerini Denizyıldızları bana eşlik etmek için ölümü göze almışlar Bulutlar ağlamak istercesine sarkmışlar Ben yalnızlığıma destan yazarken... Tek harflik destanlara namzet ruhumdaki kararmalar; Gökyüzünde geceyi yaran yıldızlara uzanıp aldım en sıcağını Zemheri soğuklarına eşlik eden ruhumda soğuttum Gayya kuyusunu içine alacak kadar derin yalnızlığımın içine attım Sessiz çığlıklarımla gecenin en uzağına yazdım kimsesizliğimi Tek damlalık okyanuslara ısmarladım siluetini mazimin Tarih olan takvim yapraklarına asılıp kaldı geçmişin gizemleri Saniyeler itekledi durdu dakikalarını; günlere uzanan saatlerimin Sızıların titrek acıları üşüttü yüreğimin derinliğini Güneşi tan yerinden kopartıp aldım ısınmak için Üşüdü güneş; anladı yalnızlığımın büyüklüğündeki sensizliğimi... Metin Kaya İLHAN TRABZON |
saygılarımla..........