Şiirin ilk ve son harfi
Bir şiirin ilk ve son harfi gibi hayat..
Hayat ağlamakla başlar.. Ağlamakla son bulur... Bir bebek doğar... Herşey’den habersiz... Neden dunya ya geldiğini bilmeden... Onu bu dunya ya getirenler sevinir... Kıskananları sevinmez.. Ta o günden bellidir düşmanları.. Çelme yer çoğu zaman o insanlardan.. Büyür bebek yavaşça... İlk kelimesi ya anne olur Yada baba... Zaman geçtikçe hayat üzerine gelir insanın Sadece bebekler mi aglar hayatta? Zülüm bağırdıkça insana... Ağlar insan kimsesiz köşe,buçakta... Bak şimsekler kızınca bulutlara Bulutlar bile hüngür hüngür Ağlıyorlar toprağa... Bir kalbi vardır her insanın... Sevmekte onun en büyük hakkırdır özgürce.. Sevmez bazen insan insanı.. Alıp kırar o kalbi... Benimde bir kalbim var demeden... Yürür insan bitkin,halsiz Boş yollarda... Nereye gittiğini bilmeden... Hayata yenilir bazen... Kimsesiz bulur kendini aniden O kadar insanın arasında.. Anlatamaz derdini kimseye... Anlatsa bile.. Dinleyeni olmaz.. Doğar insan, Büyür, Yaşar, Sever, Güler, Ağlar, Ölür Ve bide bakmış yolun sonana gelmiş... Farkında bile olmadan... Doğduğu gün gibi ağlar yine insan... Bu sefer herşeyin farkındadır... Ama ne fayda? Artık ağlamak istese bile Ağlayamayaçaktır insan.... Toprak olaçaktır insan... Onca yaşanmışlığın karşılığı... Kara topraktır... İşte bunun için ağlar insan... Serhad Agiri 09.05.2011 |
Gonlune kalemine saglik kardesim .
Anlatim cok guzel,konuyu dantel gibi islemisin ...
Sevgi ve saygilar