YAR DÖŞÜNÜ YÂR İÇİNDE UYUSUNGönül ısdarında aşkı dokudum Şardan şara gezdim Yunus okudum Bülbül oldum seherlerde şakıdım Nasılsa bir gönül yıkmayı bilmem Gelen bela sefa gelir hoş gelir Gül attıkça yârdan daim taş gelir Eyvah ömrüm güz tükendi kış gelir Korkarım ki yaprak dökmeyi bilmem Yar döşünü yâr içinde uyusun Ko derdini kar içinde uyusun Sen sus dilim har içinde uyusun Gözümden yüzüme akmayı bilmem Bir gün tenha bırakmadım gülümü Gülüm gibi seviyorum ölümü Yangından geriye kalan külümü Yârin toprağına ekmeyi bilmem Can yurduna can fidanı dikmişim Sevinerek ne cefalar çekmişim Su istemiş gözyaşımı dökmüşüm Ayrık otun dahi sökmeyi bilmem Bir ahdi bilirim bir de vefayı Sürüyorum yana yuna sefayı Eyyüp gibi ah okşasam cefayı Öperdim yarayı yakmayı bilmem Ayakta duracak hâlim kalmadı Bekliyorum saki badem dolmadı Can kadehin daha yere çalmadı Ben daha kafayı çekmeyi bilmem Temizlensem giysem beyaz libası Süpürsem evimde kırk yıllık yası Okur kulağıma aşkın ustası Hu diye boynumu bükmeyi bilmem Ney sustu meycinin yanar gözleri Dilinin altında kanar sözleri Meze diye sunar kara közleri Dışımdan içime bakmayı bilmem Tayyip ATMACA |