korkuyorumbir hüzün başladı yine akşamın son saatlerinde güneş kendimi çekti gökyüzünden ay puslu geldi keman sesleri yükseldi yine gramafondan sensizlik çöktü çare yok gecelere korkarım yalnızlıktan hüzünlü ve kederli bir acı çöktü üstüme gittiğinde bir martının kalabalık çığlıklardaki yalnızığı gibi hissettim içimdeki senin eksikliğini her parçamda menekşe gözler ağlasada şimdi korkarım yalnızlıktan sarı siyah bir resim gözlerim ona dalmış ne güzel gülüyor bana ben ağlasamda istanbul bile anlamıyor yaşatmıyor keyfini hüzün ve kederle sildirmiyor eserini korkuyorum sensizklikten... Vkeskin |