ben ve annem
Ufak bir erkek çocuğuydum sadece,
Ve tek eğlencem çamurdan arabalardı… Kumdan yapılan kalelerde Prensesi arıyor; Prens oluyordum! Yağmur yağıyordu üzerine, Tüm uykularımın Ve en derin yaralarım azıyordu… Hiç düşmemiştim toprağın üzerine, Dizlerim hiç kanamamıştı; Ama, Hep acıyordu bir yanım… Önlüğümün maviliğinde bir beyaz vardı; Ve düşlerimin pembeliğinde, Bir siyah… Ufak bir erkek çocuğuydum yalnızca, Ve tek sevdam annemdi… Şimdi resimlerde kalmış anılara üfleyince; Hala annemi görüyorum. Bana her zamankinden daha sıcak gülümsüyor, ‘Seni özledim’ mi diyor ne? O ne diyor bilmem ama; Ben seni çok özledim anne… |