çocuk çok severdi annesini
hiç kırmak istemezdi
ne söylerse yapardı
hiç evlenmeye yoktu niyeti
annesinin ısrarlarına dayanamadı
ve sonunda evlendi
annesi yapamıyordu artık ev işlerini
bir ayağı felçliydi
cicim ayları hemen geçmişti
bir yıl sesi çıkmadı gelinin
çocuk olmasını bekledi
sonra başladı kaynanayı çekiştirmeye
ilk başlarda umursamadı çocuk
ama artık bir karar vermeliydi
bir tarafta baba yadigarı annesi
diğer tarafta çocuğu ve eşi
annesine söyledi durumu
olmuyor anne dedi
seni yaşlıların kaldığı bir kuruma yerleştireceğim
orda daha mutlu olursun dedi
yaşını bile akıtmadı kadın
dik durdu hayata daha öncekiler gibi
nasıl istersen oğlum dedi
yeterki sen mutlu ol da...
bir gün dayısı geldi çocuğun
annen nerde dedi
anlattı durumu çocuk
şaşırmıştı dayısı
nasıl yaptın dedi
ve başladı anlatmaya
annenin bir ayağı neden felçli idi bilirmisin
bir hastalığa yakalanmıştı sana hamileyken
ya senden ya da bacağından vazgeçecekti
defalarca aldır çocuğu dememe rağmen
hep bana ölen eşimin yadigarıdır dedi
aldırmadı ve senin doğumunda felç geçirdi
pişman olmuştu çocuk
hemen annesini almaya gitti
müdürün odasına geçti
bizde sizi arayacaktık dedi müdür
üzgün bir ifadeyle
neden diye sordu çocuk
buraya geldikten sonra devamlı ağladı anneniz
ve dün gece de felç geçirdi
bütün müdahalelere rağmen kurtaramadık
başınız sağolsun dedi
ve annesinin eşyalarını verdi
içinden birkaç kullanılmış mendil
eşinin yırtılmış fotoğrafı
ve küçük bir emzik çıkmıştı
kan kırmızı gözyaşlarını dökerken
tanıdı emziği çocuk
çünkü o küçükken ağzından düşürmediği emziğiydi



ŞEREF SEMİZ