Tutsam ellerim yanar, bıraksam yüreğim kanarSen başka yerlerde, çok uzaklarda gülücükler saçarken Ben elimde dünden kalma bir umutla bekler oldum Avuçlarımda hasretten kalma ateşle yolunu gözler oldum... Sevgi aşk denilen duygu gerçek değil, koca bir yalanmış İnsan kişiyi değil, kaarını severmiş Mutlu edersen; sevilirsin Mutlu olursan; seversin Aradıklarını bulamazsan, gemileri başka limanlara çekersin Doğru olan sevgi değilmiş Kişi yüreğinin pazarlığını yaparmış Duvar hiç bir zaman beyaz olmazmış, araya siyahlar girermiş Yollar gitmek yada gelmek için değilmiş, Bazen de beyhude bekleyişlere gebeymiş. Sen bekleyen umudunu gözlerine katan O, sen bekledikçe, kendisiyle gurur duyanmış Timsahtan gözyaşı çalınırmış bazen, bekleyenin yüreğini burkmak için Sonradan öğrenilirmiş; beklenenin gelemeyecek değil, gelmez olduğu Nehirlere yelken açarmış bazen insanlar, timsahtan gözyaşı çalmak için... Ve dilin alıştığı, yüreğin unutttuğu bir "özledim" gelirmiş... Yalanmış sevgiler, insan sadece kendi mutluluğunu severmiş Öğrendim Geç oldu ama öğrendim Ne cam kenarında unutulmuş gözlerim var artık, Ne de teli kırık bir kemanım... Sadece avuçlarımda buzlaştırmaya çalıştığım; hasret ateşim var Sıkı sıkı tutsam ellerim yanar, bıraksam yüreğim kanar Nasıldır kanamadan yanmadan avuçlarımı boşaltmak? ... Onuda öğreneceğim... Öğreten sen, öğrenen ben olacağım... |