Anamı kaybettiğimde 5-6 yaşlarındaydım.Ağlamayı bile becerememiştim sıcağı sıcağına..Anasızlığın ne demek olduğunu bilmiyordum.Her geçen gün yokluğunu daha da yoğun bir şekilde hisseder olmuştum.1972-73 yılları.Okula gidebilecek şartlar olmadığından Ortaokul son sınıfta okulu bırakmak zorunda kaldım.Anasızlığın somut bir timsali haline gelmiştim Çektiğim tüm sıkıntıların anasızlıktan kaynaklandığını düşünüyordum..Çocuklukla delikanlılık arasında karmaşık duygular yaşıyordum.Anası olan her insana, her canlıya imrenerek bakıyordum.Öyle ki anasının kanatları altındaki civcivlerin,anasının yanındaki bir buzağının yerinde olmak istediğim oluyordu.Bu duygularla dolaşırken irticalen söylediğim bir türküdür bu.Hatta bir ağıttır.Gelin ağlatmak için bana bu türküyü çok söyletirlerdi.

Bir cevherim kaybettim ki
Halen onu arıyorum
Ona paha biçilmez ki
Yokluğundan ölüyorum

Arıyorum köşe köşe
Soruyorum dağa taşa
Seslenerek uçan kuşa
Bitkin bitap kalıyorum

Gezdim dolaştım beyhude
Yolum kaldı çok geride
Bir kuş gördüm gök semada
Şimdi ondan soruyorum

Uçan kuşa derdim döktüm
Arzuhalim verdi hüküm
Bir anam vardı kaybettim
Senden onu soruyorum

Kuştan bir ses geldi heyhat
Uçuyordu kanat kanat
Dedi’Kara toprağa bak’
Onun için ağlıyorum

Ademim sözlerim acı
Ne kardeşti ne de bacı
Gitmiş derdimin ilacı
Onun için ağlıyorum.