BİLMECE
Ne çok kaybettiklerimiz
Ve ne de çok beklediklerimiz Ufka dikip gözlerimizi, Dilekler dilediğimiz Gülüşüne bin can verip, Bir bile alamadığımız Ve ne çoktu bel bağladığımız Sonu hüsrana denk gelen. Kaybolmuşluklarımız vardı, bile isteye Gözlerimizi kapar gibi yapıp Görmediklerimiz İçimizde bir his belirirdi aniden Çarpardı kalbimiz delice Sıralanırdı sorular; Bir sen ,bir ben, bilmece Gel desek, gururu bırakıp Takınıp şirinliğimizi, en yalın haliyle Gelir miydi dersiniz? Unutsaydık adını, ya da anmasaydık Anlatır mıydı varlığını? Titreyen sesiyle Ya da bir ses fısıldasaydık Rüzgârın kulağına Es efil efil! Diye Varır mıydı sevgiliye Kimbilir... Kendine bile anlatamazken kendini Başkası nasıl anlayabilirdi ki Sevilen bile olsa.... |