Kalbim sabret...
Kalbim bir aşk acısı ile ağlıyor be dostum
Susmak çaresiz konuşmak kefaretsiz kalıyor Yanında dur da yâd edelim geçmişi Gösterelim gücümüzü anlasın her kez Diz çöksün eğilsin zaman, yol versin geçelim Bende senin gibiydim bir zamanlar Bir güzeli sevmiştim, Daha doymadan yokluğunda alıştım Kendimden vazgeçip Her şeyi mi bir kızın gölgesinde bıraktım Kendimi ve çekip gittim… Susuyordum; Bir gün belki beni anlar diye Anlıyorum; Yokluğunda avutuyordun kendimi Hayat geçtikçe anlıyordum Ama ben hine yola devam ediyordum Hiş usanmadan Ne ben kalmıştım Ne de sen Her kırık ve yıkık düşlerde; Kalbim sabret... Bir umutsuzluk sarardı bazen bedeni Aşk acısı vururdu gecenin bir yanında Birde sensizlik var tam şuramda Avutmakla olmuyor Yokluğun yani başımda duruyorken |