İlk harfi,
ilk sayıyı öğretti bana,
Sadece harf öğretmedi aslında,
Hayatın kendisinde öğretti,
Ne kadar zalim ve acımasız;
Olabileceğini…
İlk ayrılığı,
İlk hasreti yaşadım onunla,
Çok canımı yaksada,
Bu ders;
Vefa borcum büyüktür hocama.

Yer; Adana Malazgit ilköğretim okulu
Sabah 8 civarı,
Veda konuşması ile;
Dağladı yüreğimizi.
Oluk oluk akıyordu yaşlar;
Gözlerimizden.
Bir türlü kopamıyorduk,
Öğretmenimizden,
Sonra;
Bindi beyaz güvercin arabasına,
Gazladı…
Biz adeta salya sümük ağlayarak,
Koşmuştuk ardından,
Sonra dayanamayıp feryadımıza,
Durdu!..
Baktım; o da ağlıyordu,
Yanımıza gelip,
Gözleri dolu dolu sesi titreyerek…
Haydi çocuklar!..
Yeter dönün artık değişi;
Hiç çıkmıyor aklımdan.

O kim mi?
Adı Ayşe soyadı TÜRKEŞ,
Namı diğer erkek AYŞE,
Böyle derlerdi ona,
Hoşuma giderdi benimde,
Çünkü mertti ve sertti;
Haksızlığa ve zulme setti.
Bir o kadar da şefkatliydi,
Adları öğrenci olan;
Çocuklarına.

Bizimse canımızdı kanımızdı,
Ayşe öğretmenimizdi,
Öylede kalacak;
Yüreklerimizde.

Ali Aşkın KURT