‘TUTAM YÂR ELİNDEN TUTAM’Bir gün dağa çıktım aldım başımı, Öptüm toprağını, öptüm taşını; Yüreğimi koyup dağın kalbine Saatlerce dinledim, Dinlendirdi ruhumu, Karlarca serinledim. Hiçbir yapmacık hâli yoktu, Kuşları hür, rüzgârı hür, Dostça akan pınarları gürül gürüldü... Başında çiğdem kokardı, Göğsünde nergis; Yamaçlarında gül açardı gül, Ellerinde lâle, saçında sümbül, Kekik kokardı her yerinde. Boğulurdum, Boğulurdum şehrin parfüm caddelerinde... Şehir; bataklığın batağı, Yedi başlı ejderhalar yatağı. Şehir; cinler, periler sitesi, Kafdağı’nın ötesi... Dağdan indim şehire, Hey babam hey! Dağ nere, şehir nere? İşte o gün bugündür Al gagalı bir keklik, Öperek yüreğinden seheri, Hasretimi hatırlatır türkülü nağmelere: ‘Tutam yâr elinden tutam, Çıkam dağlara dağlara...’ Bestami YAZGAN |