fırtınalara kapılmış ömrü mevsimlerim
kış olur bahtıma düşen sevdalar
kardelen misali bir başıma
direnirim lodosların çılgınlığına
yalnızlığıma aldırmadan
hayata tutunmaya çalışırım
uçurumlara dört köşe uzanmış
ölümlerin sessizliğinde
yine de bir umut beklerim
ötelerden...

suyu bol ülkemin susuzluğunda
dudaklarım hararetle kurur
bir buket sevgiye
damıtılan yağmurlara şemsiye tutulur
kalırım terk edilmişliğimle
ellerim uzanır baharca çiçeklerin saçlarına
gözlerime düşer sislerin
kaybolup gidersin haber vermeden
bilmez misin yüreğimdeki yangını
umursamaz tavırların
öldürür beni...

bekleyeceğim dağ başlarında bir ömür
sevkatlerin uzanmasa da
dudakların ıslatmasa da yapraklarımı
güneşim olup hayat vermesen bile
gelirsin umutlarını tüketmeyeceğim
bakışlarım hep ötelerde olacak
küskün yalnızlığım
gün be gün kendini tüketirken
iniltilerimi duyacaksın
ızdıraplar çeksen de kalmışlığınla
yetişemiyeceksin son nefesimi tüketirken sana
’seni seviyorum’ dediğimi
duyamayacaksın...