Üzüyorsun kendini sebepsiz.
Saklıyorsun gözlerinde ki güneşini
Yıldızlarını gömüyorsun karanlığın içine
Ve olmadık bir hüzüne sarılıyor
Olmadık bir acıyı duyuyorsun kalbinin derinlerinden.

Hayata merhaba demek varken
Aşka merhaba diyebilecekken
Mutluluğa, yeniden doğmuşcasına gebe olmak varken
Döküyorsun yapraklarını henüz ilkbahar da
Olmadık bir sararmışlığı veriyorsun yapraklarına.

Sonbahar da hüzün akar kuşların gözlerinden
Bir tek ben severim bu mevsimi istemeye istemeye
Ama sana hiç yakışmıyor üzülmek
Olmadık bir yağmur yüzünden ıslandım deyip gitmek.

Belki de hüznünün adı sonbahardı sadece
Belki de sen öyle sandın
Sen böyle dağ gibi durup düşünüyorken
Belki de ben sana bahardım.

Üşüyormusun yoksa?
Rüzgar mı korkutuyor seni deli deli eserken
Hiç çıkıp bakmıyormusun balkondan
Ben sana rüzgarla karışık eserken.

Gözlerinden başlayıp kalbine uzanan hüzün yolculuğu
Tek bir defalığına gözlerinde bir kaza yapmışcasına akıp gitse.
Yeni bir yol açsam kalbinden gözlerine kadar
Ve bu yolda bir tek benim sevdam yürüse.