Dünyanın bütün günahını kandırıp,
Bir iple sımsıkı belime bağladım.
Binbir meşakkat eziyetle kıvranıp,
Sonsuz boşluğun kıyısına taşıdım.

Aldırmadan ne soğuk ne karanlığa,
Kafamı uzattım küçücük dehlizden
Haykırdım gürleyip sonsuz boşluğa;
Çok çekti insanlık çok çekti sizden!

Fışkırdı boşluğun karanlık bağrından,
Simsiyah ateşten ve buzdan bir gövde.
Çıkarınca başını kendi ağzından,
Tanıdım secdesizi gördüğüm yerde.

Duadan kılıçlar ve nurdan oklarla,
Ruhuma kitaptan silahlar kuşandım.
Mina’dan uçuşan Ebabil kuşlarla,
Yedişerden üç sefer şeytan taşladım.

Bağırdım arsıza; Diz çök ve secde et!
Ben ki; Eşref-i Adem’in soyundanım.
Sanma ki varlığım sade kemik ve et,
Sen ateşsen, ben Rabbimin nurundanım.

Karanlığı doldurdu boğuk kahkaha;
“Günahı kandırıp benden alamazsın
Nesin ki sen, ben isyandayım Allaha,
Girersem, bedeninden çıkaramazsın”

Buz gibi bakışla katran gözlerine,
Dondurdum nursuzun ateş gövdesini,
Esrarı bilmeden üfleyip ensesine,
Nefesimle erittim kara kisvesini.

Nurdan okları tam kalbine saplayıp,
Duadan kılıçla başını doğradım.
Kaçmasın diye bir de kement bağlayıp,
Diz çöküp üstüne, sevinçten ağladım.

İnsanlık! İşte; Şeytan şimdilik bağlıdır,
Dönün bu çıkmaz yoldan, çarçabuk dönün!
Şimdi bağlıysa bile çok sürmez açılır,
Bu bir rüya olsa da, gerçeği görün.

Bu zafer kalmasın o derin rüyada,
Kısacık hayatta bulunmaz bu fırsat.
Buluşuruz artık o sonsuz dünyada,
Elveda hayat. Selam! ölümsüz memat. ( a/a/e)