SOKAKTA YATANLAR.Karanlık hüzünle, çöker üstüne. Acımasız düzen onları ezen. Fitil fitil işler, şu yüreğine. Evsiz olanlardır, sokakta gezen. Parkta bir kanepe, kırık ve tahta. Bir ağacın altı, ot ile toprak. Sokakta yatanlar, olmaz mı hasta. Bazen çullu yorgan, eski bir yatak. Sabahın ayazı, işler içine. Büzülür zavallı, iki kat olur. Kaybettiği şeyler, çökmüş döşüne. Sokak köpekleri, onları bulur. Sabah güneşiyle, ısınır sırtı. Midesi bomboştur, tutar sancısı. Akşam yediğinin var kırıntısı. Yoksul dünyasında, açlık acısı. Türkmendağlı yazdın, sen bu canları. Garibanlar çeker, bütün bunları. Donarak ölümdür, bir gün sonları. Düşünmez görenler, bu insanları. HİLMİ CAN. 5.AĞUSTOS.2009. (3056) |
ne, su geçiren ayakkabılarım,
ne de yırtık kazağım umurumdaydı…
karda oynayan çocukları gördüm,
uzaktan seyrettin onları,
yanlarına bile yaklaşamadım anne…
biliyorum;
beni yalnız, çocuklar değil
parktaki ağaçlar bile sevmezler.
salıncaklar, atlı karıncalar bile
kirimden, pasımdan tiksinirler.
caddelerdeki vitrinler,
yoksulluğumla alay ederler.
naçizane şiirimden mısralarımla eşlik etmek istedim Üstadım.
duyarlı yüreğinizi ve şiirinizi tebrik ediyorum.
Yunus'lar diyarına selam olsun.