...Senden sonra çöküverdi karanlık.
Uyanınca yaşama yeniden bir sabah,
Bitmemiş bir öyküden artakalan(işaret),
Bir yanı yüzümün artik hep karanlık,
Artik bir yanım hep hasret.
İçimde derin sizin, sessiz kanayan
Hiç susmayan içimde çıldıran
Yokluğun devasız bela.
Biçare dermansız yürek
Yükü yüreğinde, payına cefa bir ömür
Hep Susar,
(Kurtulamadım açtığın yaranın acısından. Nice acılarla savaştım canimin acısıyla. Birer birer, onar onar kattım insanları yüreğime, çektim çıkardım birden hoyratça. Yaktım, yıktım külüm savruldu hiç yok düşlerle... Gene de deva bulamadım, ömür törpüsüyle artik senden geriye kalan Son Hatıra...)
Ümit bu, bir gün elbet (ömür) son bulur
Yaradan’ın cefası gelir, derdime derman olur...


(Sanırım ilk kayıtlı yazı.)
(Muhtemelen):**:4&5:2007, Diyarbakır
Suat ERSOY