Önce saçlara karlar yağar...yıldız yıldız...İlk anlar biraz nostaljidir...Farklı da görünür...Sonra...sonra bir kaç tane daha yıldız düşer...ve...samanyolu olur...Nostaljiler burukluğa dönüşür yavaş yavaş...Bu aslında insanın birinci ölümüdür...Fani olduğunun habercisi...Bir de yaşlanmadan vakitsiz ihtiyarlayanlar vardır...Sevdanın yıprattıklarıdır bunlar...genç ihtiyarlar... her ağaran telin içinde binbir hüzün, ızdırap, gözyaşı gizlidir...Böyle bir saç telini ayrıştırabilirse teknoloji, çekilen çilelerin tüm numuneleri ortaya çıkar...Bundan daha vahim ve elim olanı kaşların ağarmasıdır...İkinci ölümdür bunun adı...Yolun üçte ikisi kat edilmiştir.Pencereden çınarın altındaki mezar taşları izlenebilir...Bu hale gelebilmek kolay değildir aslında...Bağır kavrulup, hasret gönülü harap etmeden, yürekteki üveyikler bedeni terketmeden bu aşama olmaz...Kaşlarda kar varsa, ciğerde har vardır...elemlerin en vahimini çektiren bir yar vardır...
Kirpikleri söylemeye dilim varmıyor...Böyle birine yaşayan ölü de denebilir...Sadece taze kalan sevgisidir...Bütün bedeni iflas etmiştir...Ciğerler erimiştir...bağır paramparçadır...Tek yüreği kalmıştır...Sevgisi sayesinde...Bunu göz bebeklerinden anlayabilirsiniz...Çünki orada YAR vardır...Biricik sevgili...birtane olan yar... Bitmeyen...gitmeyen...ERİMEYEN yar...Çektiren,sevdiren, öldüren yar...Yine de vaz geçilemeyen yar...her şeye rağmen...Şiiri yazan yüreğini kutluyorum...Bana da seneryo yazdırdı...Hoşgörünüzle takdirlerlerimi gönderiyorum efendim...Entellektüel.