Sonbaharların rengini,hüznünü,
Bir başka severdim eskiden,
Tek tek kaybolan güzelliklerden,
Pay çıkartırdım kendime incinmeden...

Yıl 1997 oldu,
Bu yılkı hazan beni yasa bogdu,
Canım gibi sevdigim babam,
Kendini topragın kollarında buldu...

Aydındı..naifti benim babam,
Taa1924lerden gelmişti,
Adabı,sevgiyi, saygıyı bilirdi,
Etrafındaki magdura kendini siper ederdi.....

O bu vatanın ilk ögretmeniydi,
Köy Enstitü,sünün neferiydi,
Ögrencilerini evladı bildi,
Kendinde ne varsa onlara verdi...

Onüç yıl geçti aradan,
Hiç eksilen olmadı içimdeki yaradan,
Seni bizden hoş tutar,
Biliyorum seni yaradan.....

Rahat uyu sen babam,
Bırakmışın bizede o güzel huyundan,
Dogruyu yol bellemişiz,
Ayrılmayız gösterdigin yoldan.....


Sergül kandemir 3.11.2010 ANKARA

Sevgili babamın tutkusu egitimdi.Okullarının hem ögretmeni hem hademesi oldu.Yıllarca çevre köy çocuklarının ortaokul ve liseye gitmeleri için evimiz pansiyona döndü.Ama o yetiştirdikleri ile hep gurur duydu.Onu çok sevdim.İlk defa ölümüyle kol kanat kırılması nedir onu tanıdım.
Mezarına benim birşeyler yazmamı istemişti.Bende...
BABAM...
GİTTİN AMA BİTMEDİN..
çÜNKÜ...
HEP İÇİMİZDESİN ....DİYE YAZDIM.çok özlüyorum.Babası anası hayatta olanların onlara layık oldukları gibi davranmalarını öneririm.çÜNKÜ BABAM ÖLÜRKEN HEPİMİZE BAKARAK....HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM.bENİ ÇOK MUTLU ETTİNİZ DİYEREK GÖZLERİNİ YUMDU.bUNUN NE BÜYÜK BİR HUZUR OLDUGUNU BEN TARİF EDEMEM.yAŞARSANIZ ANLARSINIZ.