Kah,intizar ettim,olmaz bülbüle,
Ateş verir diye savruldum küle,
Kah ıssız bayırda gelsemde dile,
Duyanım olmadı...seven olmadı...

Gülüm; gül dalında gülüvermedi.
Baharım bir türlü,gelivermedi.
Yaprak; açmam için,dal ı vermedi.
Meyan’ım olmadı, keven olmadı...

Sevdim; bir avuçluk,yüreğim kadar.
Elimi uzattım,vermedi kader.
Sarıp sarmaladı,dost oldu heder.
Balımı yapacak,kovan olmadı...
Nebi...

Hoşçakal diyorsun...Sessiz ol canım;
Dost yüzlü düşmanlar,kına yakmasın...
Mendilini çekte,düşmesin kanım,
Göm şu gözlerimi;Daha bakmasın...

Ardına bakarsan,duramam; bakma...
Kül oldun diyorsan, öyleyse yakma,
Mutlu ol sevdiğim...kafana takma,
İstemem gözünden,damla akmasın...

Yırtma;o son resmi,Hatıran olsun...
Atma o gülleri,ver bende solsun,
Sende seveceksin,sen de bir kulsun,
Sevilirsen sev ki...gönül yıkmasın.

Kuru yapraklara basma incinir.
Gülümse sevdiğim...el dertli sanır.
Issız limanlara,kuşlar mı konar?
bir garip;alnına, derdi ekmesin...

O yerden geçerken,sessiz ol canım,
Farkında olmasın,canlanır anı’m.
Sen,dönüp giderken, yok artık Nebi’m
Ne olur...son kez bak...Kurşun sekmesin..

Nebi KILIÇKAYA
22/10/10..cuma
11:35...sivas