TERTEMİZ KALAN AŞKIYDI
Bir taşın başına oturmuş, yârini bekliyordu
Yüzündeki gülümseme, giderek kayboluyordu Bütün dünyayı sanki almıştı karşısına Sevdiklerinden vazgeçmişti, aşkı uğruna Çok sevdiği mavi deniz bile, dönmüştü griye Koşarcasına sanki sisler, bedenini sarıyordu Belki de, o yüreğindeki acıyı hissedercesine Gökyüzü de ağlamaya hazır, onu bekliyordu Sessizliğin ortasında, yapayalnız kalmıştı Yüreğinden gelen sesi, sevgisini dinlemişti Tertemiz kalan, kötülükler içinde aşkıydı Bilemezdi ki, yalanların ortasında yaşadığını Nihal 16.10.2010 |