VARLIĞIN HASRETİNE GÖMÜLDÜĞÜ AN!!
Varlığın hasretine gömüldüğü an!
Gündüzün güneşi solmaya döndü Yıldızlar gökyüzünde yerlerini yitirdiler Geceler ilk kez karanlıklarında boğuldular... Varlığın hasretine gömüldüğü an! Bedenim kış soğuklarına büründü Gözlerimin nurunu nisan yağmuru tuzak etti Ellerim sıcaklığından yoksun koynuma sarıldı... Varlığın hasretine gömüldüğü an! Cennet kokulu odam cehenneme döndü Ne kadar kokunu koklamaya çalıştıysam Yokluğuna teselli olacak kokuyu alamadım... Varlığın hasretine gömüldüğü an! Yattığım yatak soğuk mezarım gibiydi Sensizliğin vicdanıma sorgu meleği gibiydi Her sorunun cevabında;. sen? sen? sen vardın... |
güzeldi şiirin