Karanlık gecenin gecenin karasıydı gözlerin,
Ben içinde kayıp oldugumda.
Seni hisederkan bedenimde,
Ellerini tutmak isterdim.
Ellerinki:
Açılmaz kapılardan dönen dileklerimi kucaklayan,
Umutsuzluklarımda beni gülümseten,
Üç beş satır olsada umut karalıyan,
Bir gönülün gözleriydi.

Durup düşünmek bazan geçen günleri,
Beynime sancı gibi çakılan karamsarlıkları.
Seni yanı başımda hisedebilmek,
Ta yanında durabilmek bir umutla.
Ve belkide hayata yeni baştan başlamak.
Bir özlem büyütmek içinde,
Sensizlikleri silip atmak bir kalemde.
Sana şiirler yazabilmek,
Yazabilmek hisettiklerimi satır satır,
Düşünebilmek:
Düşündükçe her şeye yeni baştan başlamak.

Bir kadere birde sana bakabilmek,
Yaşadıklarımı sana yazabilmek.
Uzakta olsan sana seslenebilmek,
Sarılabilmek hayata yeniden.
Umut olmak,
Yeni dogan bebege anne olmak gibi,
Yar olmak sevgiliye.
Karanlık gecelerine ay ışıgı olabilmek,

Belkide bir türkü tuturmak,
Mırıldanmak aşk şarkılarını,
Nefesini hisetmek.
Kokunu alabilmek belkide,
Hayata yeniden başlamak bumu olsa gerek.
Bir demet papatya olabilmek,
Sevgiliye sunulan,
Zehmeri sogukunda sarılabilmekmi,
Sım sıkı.
Kuşlar gibi özgür uçabilmek belkide,
Çok uzaklarda olsanda,
Dönecegini bilmek.
Sorgusuzca sevemek sevebilmekmi.


Yeni bir hayatta ellerini tutabilmekmi,
Yoksa seni uzaktan olsa da sevebilmekmi.
Bu yorgun bedene bir umut olmak,
Seher rüzgarlarında seni solumak ta derinlerden.
Güneşi görmek:
Karanlık korkularına son vermek.
Son verebilmekmi yanlızlıklara.

Düşünürken seni gülümsemek,
Çayına şeker atmak,
Bir bardakta beraberce harmanlanmak,
Silebilsem tüm özlemlerimi,
Seni kucaklasam,
Kerem gibi sevebilsem.
Severken hayatı yeni baştan yaşayabilsem,
Seni bu hayatla SEVEBİLSEM...
Şair Cengiz Yılmaz..