Ömrümün kırk yedinci Ramazanına da,
Hüzünle, başım önümde, hoş geldin dedim,
Biz nasıl gülebiliriz, fani dünyada,
Masum çocuklar ölürken, ben de dilsizdim.

Müslüman sıratı geçmeden nasıl güler,
Gırtlaktan aşağı geçmeyen ibadetler,
Bize baş olmaya çalışıyor, köleler,
Müslüman kurşunlanırken, ben de dilsizdim.

Başım açık, namaz, abdest yok, aç durarım,
Kendimce, makbul oruçlar tuttum sanarım,
Her işte susar, dinime yorum yaparım,
Dinime küfrederlerken, ben de dilsizdim.

Karnım tok, ne bilirim ben açın halini,
Hepimiz bir yıl ezdik garipler belini,
Hangimiz verdi, onlara yardım elini,
Bana ne deyip geçerken, ben de dilsizdim.

On bir aydan farkım yok, bu ayda da aynı,
Dudaklarım boya, giydim dizde fistanı,
Günüm zaten her an dedi kodu alanı,
Günahlarımı işlerken, ben de dilsizdim.

Müslüman, Müslüman gibi yaşayamadı,
Elin kâfiri geldi, camide kurşunladı,
Hain münafıklar onları alkışladı,
Ana-babalar ağlarken, ben de dilsizdim.

Camiden çıkmaz, kendini müslüman sanır,
Bir ayet söylesen, olmaz diye bağırır,
Noktasını inkâr eden kafir sayılır,
Baykuşlar vaaz ederken, ben de dilsizim.

05/10/2005

dursun yeşil