İki kişilik yalnızlıkNe hayallerle girmişlerdi oysa Bir zamanlar dünya evine Aradan geçen uzun yıllar içinde Kaybolup gittiler duygu dehlizinde Onları bir arada tutan mecburiyetlerinde Mutlu değildi aslında her ikisi de Bu nasıl bir kaderdi ki böyle Kesişmişti yolları bir şekilde İki yabancı gibiydiler aynı evin içinde Nasıl gelmişlerdi kim bilir bu hale Dokunamıyorlardı birbirlerinin yüreklerine O zifiri gecelerde Çekiliyorlardı sessizce köşelerine Bakmaz olmuşlardı Birbirlerinin gözlerine bile Hasret kalmışlardı gönülden gönüle Bir güzel muhabbete Kıvranıyorlardı yalnızlığın pençesinde Kalan son ümitlerini de Serdiler güneşe Bulut bulut gözlerinde Yaşlar yağmur olmuş Akıyordu yerlere Umutsuz ve de çaresizce İki kişilik yalnızlığın cenderesinde |
BERABER AKMIYOR ALDIGI NEFESLERİ.