SOKAK ÇOCUKLARI
Sokak çocuğudur onlar, bilmez sabahı
Aç sefil çaresizdirler, yok bir günahı
Hepsi mazlumdur, alınmaz onların ahı
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Dayanmaz bunca acıya, ağlar bazısı
Ne yapsa çaresiz onlar, çıkmaz acısı
Yazan yazmıştır, kötüdür alın yazısı
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Kurtulmak istese de kaderi bağlıyor
Masum bakışları, yürekleri dağlıyor
Acı çekiyor çok belli, kalpten ağlıyor
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Aciz kalmış belli, onu doğuran ana
Gün gelir bir gün hesabı, sorulur ona
Gönüllerimiz bir olsa, sevmekten yana
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Senelerdir yazarım ben, tutulmaz sözüm
Her nereye bakar isem, doludur hüzün
Bir kez ona merhaba de, tutarsa yüzün
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Derdini yazsam bile, anlatamam sana
Kalbi çok yaralı, ağlıyor yana yana
Dertlerini sıralasam, sığmaz cihana
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Seviyorum de onlara, canın verirler
Küçücük bedenleriyle, ağlar dururlar
Aç susuz nasıl yaşanır, onlar bilirler
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Kimsesi yok onların, devlet sahip çıkmaz
Katılaşmış yüreklerden, göz yaşı akmaz
Sevgiye muhtaçtır onlar, utanır bakmaz
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız

Der Midayet’im, sevgiden ödün vermedim
Görüp yazdım onları, hiç yalan demedim
Dert çekip ölürler, kurtulanı görmedim
Onlar bizim, onlar bizim çocuklarımız
(0859) Kasım 2009
Şair Midayet Kara