ne zaman otursam alkolün ve şehrin başına
usturasıyla bir kadın dürtüyor yanaklarımdan
dudağındaki adamı sil
ve gülümse diyorum sessizce kulağına
usulca bir papatya iliştir yakana
son fotoğrafını çekiyor çünkü bu şiir...



boynuna geliyorum, uyuyor muydun yoksa ?..
biliyorum üşüyorsun üzerindeki o masalla
çıkarıp damarlarından bir hayat daha örtmeli
hani çoktan manasızlaştırdığın, kendini bıraktığın
bu katlettiğin ilk zafer değil..
sözlere umutsuz günler anlattığın
bir gün biter dediğin, acıya buladığın etin
balkonuna sakladığın cesetlerin ilk değil
yalan değil! gece bu!
biter!..


-yol bir kafiye arar ve bulur
dönemeçlerin benzerliğinde-

cemal abi ne içerdi gözlerine
ki yasadışı halidir ellerimin


sen sevmemişsin, belki doğmamışsın daha
kendine uzanan bir üçgen iyi dövüşüyorsun



bilmiyorum neydi mana çalarken yakalatan seni
tanrıyı en güzel yerinde içki sofrasından kaldıran
neye işaretti etimdeki façalar
unutulmaya hazır yerinde duruyordum hayatın
bir klarnet çalıyordu soyunmak gibi
unutmak da bedel güzelim
bedene yapışan hakikatten utanmak
ve biraz daha istanbul lütfen...


tabutumdaki kuşlar sizi soruyor bayan
başka bir iklim anlatmalıyım belkide
ah evet! yanlış bir coğrafya bu diyorum
gözlerin, aklın, herşey..
umutsuz bir kadının boyalı saçlarını anımsatıyor

-bana bir varmış de
bir varmış bir yokmuş deme
içim acıyor.-