BİZLERDE İNSANMIŞIZ MEĞER...
gölgesi düşüyor yalnızlığımın
caddelere içimde anlamını bulamadğım sorularla tozlarla örülmüş bir şehir adım başı yoksulluk çöplerden beslenen çocuklar geliyor aklıma kavurur beni acılar... aşk mı? unuttum bile çoktan... derdim insan olmak köşe başlarında bekleyen banklarda kavşaklarda uyuyakalan bedenler tırmalar bir ucunu aklımın. sevgiye bir parça lokmaya muhtaç... güneş yakarken ayaklarımı içimi üşütüyor cevabını bulamadığım sorular... bizlerde insanmışız meğer adım başı umursamazlık kokan... |
MESAJ VEREN BİR ŞİİR
UMARIM YERİNE ULAŞIR
YAZMAK SANA YAKIŞIYOR
HELALİNDEN 5 PUAN VERDİM BİLE