anlam boyutu derin,harika bir şiir..
kutlarım dostum..
sevgimle..

Tebrikler,,
Güzel ruhlu şiirler, başarılı çalışmalar, amma velakin, irabdan mahalli olmayan kelimeleri çok kullanmışsınız.dilbilgisine ve yazım kurallarına dikkat ederseniz, edebiyat dünyası bir varlık kazanır..

basarılarının devamnı dilerim..
sevgi ve saygılar.

Değerli şair kardeşim, şiir çok güzeldi.

Kalemin var ve daim olsun. Kutlarım.

Sevgiler, saygılar, selamlar…

manevi iklime uyan güzel şiirinizi kutlarım saygılar

İnsanın başına ne geliyorsa “kendini tutamadığı” için geliyor. Günahlar hep kendini tutamamanın ürünü. Her caninin cinayeti kendini tutamadığı anına denk geliyor. İnsan dilini tutamadığı zaman kırıyor ve kırılıyor. Elini tutamadığı zaman kırıyor, döküyor. Kendini tutamadığı zaman, kendini yitiriyor, kendine yazık ediyor, kendinden geçiyor? Yani kendini tutamayan özne olamıyor, nesneleşiyor. Hakim olamıyor, mahkum oluyor. Sahip olamıyor, sahip olunuyor. Etken olamıyor, edilgenleşiyor. Hayat atının sırtında duramıyor, aksine hayat atı onun sırtına biniyor. İçgüdülerini dizginleyemiyor, aksine içgüdülerinin esiri oluyor. Bilinçli davranamıyor, çünkü bilinci bilinçaltı tarafından denetleniyor. Oysa ki bilinç, bilinçaltını denetimi altında tutması lazım. Tersi olunca atla süvari konum değiştiriyor: Adam atın sırtında değil, at adamın sırtında oluyor.
Kendini tutmak adam işi, zor iş. Oruç bizi işte bu zor işe çağırıyor. Kendisini tuttuğumuzu sandığımız oruç, aslında bize kendimizi tutmayı öğretiyor. Yeme ve içme güdümüzü, şehvet güdümüzü denetim altına almamızı öğütlüyor.


kutlarım yüreğimden
deniz