MÜNTEHİR

Bu gün kefenimi aldım çarşıdan
Aldığım en son markasız kıyafet
Birkaç lahmacun aldım karşıdan
Bu akşam çektiğim en son ziyafet

Eve gelince açtım kefenimi
Ütüledim kırışmış yerlerini
İçinde hayal ettim bedenimi
Hissetmedim o ecel terlerini

İnsan ve âşûfte maşûklar için,
Binlerce defa öldüm bir köşede.
Şimdi ilk ve son defa kendim için,
Ölüyorum karanlık bir köşede.

Eskiden enîn ağlardım ölürken
Şimdi yüzümde mor çelenk var
Eskiden kan gelirdi öksürürken
Şimdiyse beyaz bir kelebek uçar

Şu ruhum terkediyor kozasını
Fâni çiçeğe konmaz bu kelebek
Dolaşıp duruyor hep fezasını
Bulabilmak için ebedî bir çiçek

Düşmeyecek bir damla ecel teri
Dudaklarım da kurumaz eminim
Bedenime saplarım ben hançeri
Bir iğne yemiş gibi hissederim

Biliyorum musallada yerim yok
Kılınmaz namazı bir müntehirin
Sanmayınki dinden haberim yok
Aslında hocanın ilmi kemterin

Bir sorsun intehârın sebebini,
Beni atmadan derin bir çukura.
Sorsun! bu müntehirin edebini
Düşkün müydü aceba uçkura

Cehennemliksin demek dile âsân.
Kimse sormaz müntehire: Niçin?
Loş bir odada kendini her asan,
Toplumun yaraladığı bir güvercin

Çok yalvardım buğulu gözlerimle
Bir damla merhamet damlamadı
Pes etmedim, bu defa sözlerimle
Yalvardım, hiç kimse kâle almadı

Ruhumdaki korkunç gravürleri
Ben çizmedim bu çocuksu elle
İlki, ana ve babamın hünerleri
Birer fırça darbesiydi her sille

Gözyaşlarım silemedi onları
Kirpiklerimle fırçaladımsa da
Yine de kaldı, o siyah tonları
İçimi her gece yıkadımsa da

Ağlayan Çocuk tablosunun aslı
Masum yüzümde çivili duruyor
Ruhuma batan o mıh çok paslı
Her gece şu canım çok acıyor

Ağlatanlar hiç gelmesin nâşıma
Dökmesinler sahte gözyaşlarını
Bir ton ağuyu bir tabaklık aşıma
Katanlar gelmesin eğip başlarını

Hakkımı yediler ve hep içlendim
Karanlığa sığındım kucak gibi
Umutlarımla bir daha güçlendim
Yine de kırdılar oyuncak gibi

Aslında kendimi ben öldürmedim
Toplum ve insandır benim kâtilim
Umut ışıklarımı ben söndürmedim
Üfleyince söndü yanan fitilim

Çocukluğumu çalan ailemdir
İpimi çeken ise devlet babam
Onca emek ile çektiğim çilem
Boşa gitti ulan, ben ne yapam

Evet, ben bir isyânkar müntehirim
Utanmıyorum ben bu lakabımdan
Ben aslında mukeddes bir şehîdim
Belli değil mi çektiğim azabımdan?

Beni öldürenler utansın, niye ben?
Dolaşıp durdum ben havari gibi
Beni söndürenler yansın, niye ben?
Koştum ben yangına süvari gibi

Çalarak istikbalimi söndürenler
Sırtlarda taşınıyor musalla taşına
Ülkemi cehenneme döndürenler
Şehid diye yazılıyor mezartaşına

Ve benim gibi şehid müntehirler
Namazsız gömülüyor mezarlığa
Çorbamda içtiğim bütün zehirler
Şehidlik şerbetidir bütün insanlığa

Soner Çağatay 06.08.2010

Kelimeler:
Ağu: Zehir
Müntehir: İntehar eden
Kemter: AZ
Tema: Bir inteharın, aile, toplum ve devlet arkaplanı ve nedenleri.




hocam yüreğinize sağlık çok güzel bir şiir okudum sayfanızda kutlarım efendim

Çalarak istikbalimi söndürenler
Sırtlarda taşınıyor musalla taşına
Ülkemi cehenneme döndürenler
Şehid diye yazılıyor mezartaşına

bence çok değerli dizelerdi....yaşamın içindeki...birçok kişiyi anlatıyordu..yaşanan gerçeklerin..acısı..çaresizlik..haksızlık herşey vardı..muhteşemdi..şiir ..tebrikler saygılar..

Doğrudur. Doğrudur doğru olmasına da tüm yaşananlara biraz da biz izin veriyor, çanak tutyoruz. Güçlü olmak lazım. Acınızın büyüklüğü malum. Olanca koyuluğu ile yansımış dizelere... Kendinizi yazduysanız eğer! ... Saygılar