Sildim…
Sonra kahkahalar içinde boğulurken buldum kendimi… Elimde değil.
Üşüdüm…
Soğuk terlerimi silerken buldum kendimi.
Soyundum…
Üzerimdeki seni çıkardım;
Yüzümdeki öpücüklerini,
Saçlarımdaki dokunuşlarını…
Ilık bir duşa girdim, vücuduma sinmiş kokunu yok etmekti amacım.
Çalıştım, çabaladım.
Seni unutmak bu kadar zor olmamalıydı…
Hayatımdan çıkarmak bu kadar uğraştırmamalıydı beni.
Acı çektirdiğin içindi…
Her şey bu tatlı ve tutkulu fakat bir o kadar da kanatları kırılmış aşk’tan kurtulabilmek içindi.
Acı çektiğimiz içindi…
Unutabilmek içindi…
Olmadı,
Göründüğü kadar kolay olmadı.
Şimdi…
Şimdi seni değil, tüm varlığımı unutuyorum.
Ciğerlerime dolmakta olan havaya bir son veriyorum.
Özleme, hayallerime…
Beynimdeki tatlı siluetine son veriyorum biriciğim.
Hoşça kalmanı diliyorum, sonsuza dek beni sevmeni, özledikçe acıyı hissetmeni.
Ha bir de;
Unutama beni.*