çiçeğinim
havada kokusunu duyduğun çiçek benim.
gelinciğinim. gülünüm. belki de yaseminin... bana hangisini dersen de, ama bir tek ben dererim de. kafi gelmez artık toprak bana, ya göğsünde olmalıyım ya elinde... semaya bakıp ağlayarak seyrettiğim yıldızlar unutun beni ... titreyerek beni seyreden ay ışığı, damlama göğsüme... beyhude arama beni yalnızlık , bana kurduğun köprüler, cayır cayır yanmakta... siyah telli kemanım çalma hüzün şarkılarını... kuduran esmer yağmurlar, gözyaşlarıma kardeş olma... hayat bana doğuyor şimdi. sevdiğimin ellerinde, açmaya gidiyorum. taç yapraklarımın ne işi var ki yerde... |
açık olma iyisi olacak umarım kırılmazsın dost... kaygımız bundan yana değil çünkü...
( taç yapraklarımın ne işi var ki yerde...)
güzel kurgulanmış bir dize, kanımca şiirin tek olumluluk taşıyan vuran vurgulayan ve soran İmge bütünlüğünü tek başına yüklenmiş bir dize... Bu şiire çok ağır gelmiş... Dizemin içindeki kelime vurgularına dikkat edersek: Her ne kadar Bir " ben" teması taşısa bile, Çoğullaşmış bir ben vurgusu var... şiiri bencilleştirmeyen benimdir dedirtmeyen okuyucuya ve yazanına açık kapı bırakıp kendinden birşeyler koydurtan...
Tam da şiir bu temel üzerinde olmalı diye düşünerek, Sesi çok ama kendisi yalnız şiirin şairlerini aramak kalıyor geriye...
Benlerden ve bencil beklentilerden alabildiğine sıyırarak bu şiiri bu dize üzerinde yoğunlaşarak, benzetmelere imge yüklemesini kendinize has yaratı içinde yeniden düzenleyebilirsiniz diye düşünüyorum... umarım kırmadım dostluk daim olsun...
ishakreis tarafından 7/8/2007 1:46:00 PM zamanında düzenlenmiştir.