Bitmeyen doyumsuz sancılı bir acıysa yaşamak..
Sevmek kışın ortasında sanki baharmış gibi gelir insana
Gözler ve dudaklar kilitlenirse doğaya
Gerçekler o zaman hiç konuşmazlar
Birbirine destek verenler ve adayanlar içindir bu dünya
Bizde varız artık ve yeni bir yaşam var önümüzde
Sen ve ben, biz ikimiz her şeyi ama her şeyi
Kurarız belki ve yeni bir baştan yaratırız istersek,
Gözlerimizdeki acınası bu dünyayı bile.
Sevmesini öğrettin sen bana bir tanem sevmesini
Sonra sen bir gün ansızın, çıkıverdin karşıma
Siyahlara bürünmüş gibi bir bahar sabahı aldın beni benden
Oysa ben umutlarımla ayışından yarınlar örmüştüm sana
Ağarmadı o karanlık bir türlü, geçip gidiyor zaman.
Değişmeden battı batacak umutlar, gidiyor yavaş yavaş
Oysaki sevmek en güzeli ile var içimizdedeğilmi?
Hemde doyasıya biteviye sonsuza ölesiye dek...
Sonra,sonramı daha ne olsun be canım,
Sevmeye en çok kimin hakkı var bunu bilmiyormusun?

Not:Oktay arkadaşımıla 06.07.1978 tarihinde yazdığım şiirim..
NAZMİ ŞENUSTA Arşiv sıra n0 22...