vazgeçtiğim yarınlar
vazgeçtiğim yarınlara düşüyorum
sokaklardaki adımlarım yaşadığımı hatırlatır da yağmurlar hep usulca yağar içime hangi eve baksam sen koşarsın düşlerime lambaların ışığı karanlığıma umut olur belki diye altlarında dururum bir kaç saniye eve giden dönemeçten gülüşün karşılardı beni bakarım bakarım göremem ellerim boş kalır bahçenin girişinde hüzün oturur omuzlarıma diz çökertir ağırlığınca umut akar gider gözlerimden yere hıçkırıklar havalandırır serçeleri ağaçlardan sen yine duymazsın sevdanın içli sesini söyle niye? vazgeçtiğini duysamda bu sevdadan cesaretin varsa gel gel de yüzüme söyle. vazgeçtiğim yarınlara düşerken kapı sonuna kadar açık geleceğe. leylim.....S.T |
yüreğine saglık
kalemin daim yarınların mutluluk olsun.....