Yılını tam olarak hatırlayamıyorum (zamanın oynadığı oyundan) ama ilkokul çağlarım (90’lı yıllara çok yakın) amcam O302 ile servis yaparken beni yanında sıkça götürürdü. İşte bu şiirde o günlerden bu günlere uzanan bir köprü olup nice işçilere yataklık etsin diye denizaltı edasıyla su yüzünde gösterdi kendini. Saygıyla, düş taşıyıcısı Hasan Amca’ma ithaf olunur.

gün doğmadan yanaşırdı servis
tütün kokularına boğmak için kadınları
tek tek toplardı her zamanki yerlerinden
ardından hayata dair şarkılar tınlardı
cızırtılı bir edayla o üç yüz ikiden*

kimi uyur…
kimi çalan şarkılarla dalar…
hayatın en güzel yolunda yürürdü
ta ki servis, fabrika kapısına yanaşıncaya kadar

yağmur damlaları gibi
dökülürlerdi tek tek tısss diye açılan kapılardan
yaşamak telaşı…
tütün kokuları sarardı her yanı
hayaller o üç yüz ikide
gerçek, yere basmak için attıkları o ilk adımda karşılardı onları

ardından başka düşlere yataklık ederdi o üç yüz iki
servis şoförünün çaldığı her parça
işçi marşıymış gibi
güneşe çevirirdi gözleri
ve gerçeğe daha umutla sarılırken işçiler
direksiyonu tutan eller amcam oluverirdi.

2010


*90’lı yılların otobüsü (Mercedes O302)