KARAMSAR ŞAİR
KARAMSAR ŞAİR
karanlıkta bir şair adam döküldü yapraklar sanki üstüne gece sindi gözlerinin önüne ne arayan nede aranan oldu senki yalnızlık nedir bilmeyen hayatı zevkine göre yaşıyorken işte sevgi ihanetle son bulmuştu acı aynadan vurunca yüzüme artık korkar olmuştum ey istanbul sessizce dinle ben içimdeki acı konuşuyor gözlerim doldu birden o an hayalin geldi aklıma başımı öne eğdim birden silinmişti hayalin dudağımdan çıkan bir kaç kelime caddelerde haykırırken bitti dedim ama içimde bir şeyler tükeniyor vurulduğumu hissediyordum yokluğunla veda sesi son kez çınladı kaderim beni yavaşca siliyordu gözlerde bir yorgunluk sen uykular virane bende seni anlatırken martılara gidişine mi kanayacaktı kalbim ölüm buz gibi kesecekmiydi sana uzanan ellerim tutmayacak belkide son defa el sallacayak ölmek isterken ve dilerken azrail’in son bakışımıydı bana bir seni düşlerken. __________________________________________ |